Mijn hele leven stond in het teken van Food. Tot het moment dat ik moeder werd, een moment waar ik met een mengeling van fascinatie en angst naar uitgekeken had. Vanaf dat moment telde nog maar één ding. Het rimpelige jongetje in mijn armen. Toen dat (inmiddels niet meer zo rimpelige) jongetje na de borstvoeding weigerde te eten, zette ik alles op alles. Verschillende soorten melk, boekweitpapjes, fenegriek aftreksels, alles werd uit de kast getrokken om het kleine mannetje te laten overleven. Nachten zonder slaap, met de kleine draak op de bank. uren in ziekenhuizen, en vele dagen vol angst beheersten mijn leven. Ik las alles over kinderpsyche, babyvoeding en dieetadvisering wat te verkrijgen was. Uiteindelijk dronk hij, ruim een jaar later, drie flessen per dag. Een paar maanden later at hij chocoladevla. En weer een paar maanden later Nibbits. Overal waar ik ging, ging ik met een zakje Nibbits in mijn tas. Dankbaar voor elke calorie die mijn kleine draak binnenkreeg. Ik was supertrots op de behaalde resultaten. Mijn kleine draak nam nu zowel vloeibare als niet vloeibare voeding tot zich. Al die tijd bleef ik koken. De flessen met ‘melk’ die hij kreeg bestonden uit een combinatie van water gekookt met fenegriek, boekweitmeel of maismeel, minimaal 1 vissoort, olijfolie en een groente. Door de chocoladevla gingen beetjes rijstemeel.
Toen de kleine draak twee was, at hij een boterham. Toen hij drie was zijn eerste avondmaaltijd. Intussen is hij bijna zes en eet hij bijna alles. Zijn favorieten zijn pasta pesto, pizza met tonijn, kappertjes en olijven en Indonesische gerechten. Sinds twee jaar is er geen dag meer voorbijgegaan waarop hij zijn bord niet leeg at en hij is gek op nieuwe gerechten en smaakcombinaties. Alleen aardappelen, die lust hij niet, niet gekookt, niet gebakken, niet als patat.
De lange weg die ik met het ooit zo belachelijke gerimpelde mannetje heb afgelegd, heeft mij dichter bij mijn passie voor Food gebracht. Het heeft mij veel geleerd over voeding en over de psyche van kinderen op dit gebied. Het heeft mij ook geholpen, om na deze heftige periode waarin ik leefde tussen angst en vrees om het mooiste wat ik had te verliezen, een focus te behouden. En ondanks alles gepassioneerd bezig te kunnen blijven.
Mijn hele leven stond al in het teken van Food. Nu staat mijn hele leven in het teken van Food en gezin. Gezellig aan tafel, met mijn hele gezin. Daar gaat mijn hart sneller van slaan!
