Ik heb de kleine draken van jongst af aan betrokken bij het koken. Eerst omdat ze bij mij in de buurt wilde blijven, later omdat ze graag helpen in de keuken. Nog voordat ze konden lopen, konden ze al overweg met een vijzel en een garde. Groot was dan ook onze verbazing toen onze oudste zoon maandenlang niets wilde eten of drinken. We probeerde alles om onze baby aan zijn dagelijkse portie vocht te laten komen. Omdat het overdag niet lukte, gingen we ook ‘s nachts meerdere keren ons bed uit. Niets hielp. Hij werd ontzettend eng dun en meerdere keren belandden we in het ziekenhuis met uitdrogingsverschijnselen. Uiteindelijk werd hij nog voor zijn eerste verjaardag opgenomen met een eetprobleem. En wat voor één.. Toen hij na twee weken uit het ziekenhuis kwam, nam hij drie halve flessen melk per dag. Van daaruit zijn we heel langzaam gaan opbouwen. Toen hij twee werd, at hij chocoladevla. Toen hij drie werd, een boterham. Al die tijd bleef ik voor hem koken, en hem bij het koken betrekken. Koken vond hij prachtig. Alleen weigerde hij stelselmatig alles te proeven.
Het plezier in koken hebben we gelukkig altijd weten te houden. Nog steeds is de favoriete plek van mijn draken OP het aanrecht. De jongste zit er nog minimaal twee keer per dag (met ontbijt, hij perst graag sinaasappels én tijdens diner voorbereidingen). De oudste is met bijna zes jaar
inmiddels echt te groot voor het aanrecht, maar een stoel is snel bijgeschoven. Ze proeven ondertussen alles en ze eten bijna alles. Nieuw is echter de ontwikkeling dat ze actief meedenken aan nieuwe recepten. Zo heeft mijn oudste zoon zelf een chocopannenkoek bedacht. Een pannenkoek waar ik vloeibare chocolade overheen moet gieten om die vervolgens in de koelkast op te laten stijven. De chocolade die na het bedekken van de pannenkoek over is, bewaart hij in de koelkast en raspt hij bij een willekeurig fruitmoment over zijn aardbeien heen. En mijn jongste is de bedenker van de pizza bianco, nu is dit geen nieuw recept, maar hij is wel zelf met de oplossing tegen de tomatensaus gekomen toen ik bleef volhouden dat deze op zijn pizza moest.
Het kind met het of zo heftige eetprobleem heeft zich de afgelopen jaren ontpopt tot een ware fijnproever. Eet nog steeds niet alles, maar proeft wél alles. En de lijst van ‘lekkere’ dingen groeit elke dag. Ook de kruidenplantjes in de vensterbank staan daar niet langer veilig. Tijdens het koken wil hij graag nog wat verse kruiden toevoegen aan wat ik maak. Hij proeft dan nauwkeurig van hetgeen ik maak én van de plantjes om vervolgens tot een geschikte keuze te kunnen komen. Ja, vijf jaar na de allesbepalende ziekenhuisopname speelt eten nog altijd een grote rol in dit gezin, maar tegenwoordig wel de mooiste rol die ik me kan bedenken!
Koken met kinderen
Wat een ontroerend verhaal.
Je bent een fantastische moeder!