Jarenlang ben ik vegetarisch geweest. Het begon in mijn kindertijd en ik heb het mijn hele studententijd volgehouden. Tot de dag dat ik, op 21 jarige leeftijd, na een lange werkdag bij een Franse vriend (en meesterkok) kwam. Hij had gekookt, maar was vergeten dat ik geen vlees at. Voltrots presenteerde hij zijn zelfgemaakte kalfsrollade. Hij had er maar liefst 5 uur voor in de keuken gestaan. Mijn honger won van mijn principes en ik at een stuk rollade. Een paar dagen later volgde lasagne en met kerst aten we ganzenlever.
Vanaf die dag eet ik weer vlees. Niet veel, maar zo’n twee keer per week. Toch hoef ik nog steeds geen ‘stuk vlees’. Maar vlees verwerkt in eten, is niet langer een probleem. Vis daarentegen, gaan er hier met kilo’s per week doorheen.
Maar wat ik nooit heb kunnen begrijpen zijn mensen die vlees eten, maar niet willen zien hoe het geslacht wordt. Of mensen die kippenvlees kopen bij de supermarkt, maar het eten van ganzenlever zielig vinden. Of mensen die varkensvlees bij de supermarkt halen maar geen kreeft door zijn kop durven te steken om hem vervolgens in kokend water te gooien… Dat is bewuste onwetendheid. Als ik vlees of vis eet, wil ik weten waar het vandaan komt. Ik wil dat het een goed leven heeft gehad en ik wil zelfs weten hoe het is geslacht. Je kan tenslotte geen vlees of vis eten zonder dat het dier is doodgemaakt. Als ik vlees of vis eet, accepteer ik dus ook dat het (voor mij) gedood is. Maar ik begrijp ook nog steeds heel goed dat er mensen zijn die ervoor kiezen om geen dieren te eten. Die de gedachte dat er voor hun gedood wordt, niet kunnen accepteren. Er zijn zelfs mensen die zo ver gaan, dat ze helemaal geen dierlijke producten eten. Geen vlees, geen vis, geen eieren en geen melkproducten. Dit zijn de zogenaamde veganisten.
Veganisme vond ik altijd nogal ver gaan. En eigenlijk vind ik dat nog steeds. Alles wat lekker is, wil ik eigenlijk gewoon graag eten. Zonder principes die me daarbij in de weg staan. Helaas moet ik ook erkennen dat we op zeer korte termijn een wereld voedsel probleem hebben. En dat de gevolgen van de bio-industrie niet gering zijn.
Maar ik hou ook van een uitdaging.
Dus… toen ik in een magazine de ‘Vegan Challenge‘ tegenkwam. Ben ik op de website gaan kijken. En ik heb me opgegeven!!!
De hele maand april ga ik veganistisch eten. Ik zal mijn ‘dagboek’ hier bijhouden. Op de website van de Vegan Challenge staan verrassend leuke recepten, dus ik heb er best zin in.
Nu moet ik het heugelijke nieuws alleen mijn grote liefde nog vertellen, misschien is dat wel de grootste uitdaging….
